Szczepan Twardoch - Wieczny Grunwald

Nie czytałam jeszcze najgłośniejszych powieści Szczepana Twardocha czyli Morfiny i Dracha. Wieczny Grunwald został wydany wcześniej niż obie te książki i uznałam, że będzie to fajny wstęp do mojego spotkania z twórczością autora. Mam nadzieję, że to miłego złe początki, bo w moim odczuciu to rzecz fatalna...

Z głównym bohaterem Wiecznego Grunwaldu przemieszczamy się zarówno w czasie i przestrzeni. Punktem odniesienia, który łączy wszystkie wydarzenia, w których centrum trafiamy, są burzliwe stosunki polsko-niemieckie. Co istotne, nasz bohater nie do końca potrafi określić swoją narodową przynależność. Wędrujemy od średniowiecznego Grunwaldu do drugiej wojny światowej. W różnych punktach historii odgrywa różne role i różne jest znaczenie jego poczynań, aczkolwiek za niemal każdym razem morduje kogoś z niesamowitą przyjemnością. Fabuła powieści jest chaotyczna, pogmatwana i po prostu czytało mi się to źle.

Styl powieści zmieniał się w zależności od tego, w jakim czasie rozgrywała się akcja. I to chyba drażniło mnie najbardziej. Od czegoś stylizowanego na staropolski (jak u Sienkiewicza - w sumie pewnie nie ma to nic wspólnego z rzeczywistą mową tamtych czasów) do języka niemalże współczesnego. To ciekawy zabieg, ale wykonany nieudolnie.

Pod każdym względem rzecz dla mnie nietrafiona. Ale do Dracha się nie zniechęcam. Słuchałam ostatnio w Trójce fragmentów tej powieści i zapowiada się nieźle.