Javier Marias - Twoja twarz jutro. Gorączka i włócznia

Post o tej książce obiecałam w przedostatnia niedzielę. Tamtego wieczoru wygrał kolejny odcinek House of Cards, w kolejne dni w pracy miałam urwanie głowy, a na weekend wyjechałam na ukochane Mazury, gdzie spędziłam wspaniały czas z osobami, których dawno nie widziałam (czyli zdecydowanie z dala od komputera). To szereg wymówek, ale chyba największe znaczenie miało to, że ta powieść okropnie mi się nie podobała i nie miałam po prostu ochoty o niej nic pisać. W końcu jednak zebrałam się, żeby opowiedzieć Wam, dlaczego nie warto do niej sięgać i marnować czasu, jak ja to zrobiłam...

Nazwisko Marias przewinęło mi się wcześniej wielokrotnie przed oczami i kojarzyłam je z wciągającymi książkami, które zwykle zbierały pozytywne recenzję, dlatego tez w bibliotece sięgnęłam po Twoją twarz jutro bez wahania. Dopiero w domu zorientowałam się, że to część trylogii, na szczęście pierwsza - co poczytywałam za dobry znak (już kilkakrotnie zdarzyło mi się wypożyczyć książkę, która okazywała się jednym tomem z wielu i niestety nie pierwszym).

Całą akcję tego utworu udaje się streścić w stwierdzeniu, że pewien Hiszpan przebywający w Anglii zostaje zwerbowany do tajnej organizacji, która zajmuje się drobiazgową analizą ludzkich zachowań, która ma służyć do równie tajnych celów. Zostaje zwerbowany, pracuje dla tej organizacji i koniec. Nic z tego nie wynika. Autor tworzy jakąś niebywała otoczkę dla wątku, który w zasadzie jest żaden. Kartki tej książki są szczelnie wypełnione dygresjami, odbiegającymi od zasadniczej treści najdalej jak się da. Do tego zatrzęsienie filozoficznych rozważań, które przez kilka pierwszych stron może i są w jakimś niewielkim stopniu ciekawe, potem stają się męczące i uciążliwe, a przez większość czasu ocierają się o banał i Paulo Cohelo bije je na głowę. Nie zniosłam tego bełkotu.

Oczywiście rozumiem, że ten tom Twojej twarzy jutro stanowi wstęp do kolejnych i zapewne na najważniejsze wydarzenia przyjdzie jeszcze czas. Tyle że ten wstęp jest tak zniechęcający, że nie ma szans, żebym sięgnęła po coś jeszcze z tej serii. Być może po inną powieść autora, ale na pewno nie kontynuację tej historii. Podobno Marias jest wymieniany wśród kandydatów do Nobla. Nie mogę w to uwierzyć, to chyba jakaś pomyłka, którą powtórzyło zbyt wiele osób.

Jedyne, co mnie ujęło w tej książce i sprawiło, że w miarę bezboleśnie dotrwałam do jej końca, była moc ciekawych sformułowań i niuansów z pola tłumaczeń hiszpańsko-angielskich. Znając oba języki, sporą frajdę sprawiało mi czytanie o zwrotach nieprzetłumaczalnych, słowach, które wyszły z użycia czy tych, które mają różne znaczenie w zależności od kontekstu. Ale bądźmy szczerzy, to tylko tło, ciekawostki, a nie clue tej powieści. Dla tych, którzy nie znają hiszpańskiego równolegle z angielskim, nie znajduję żadnego powodu, żeby polecić tą książkę...