Michel Faber - Szkarłatny płatek i biały

Szukacie długiej, zajmującej powieści, która w jesienny wieczór przeniesie Was do innej epoki i zajmie Wasze wszystkie zmysły? Szkarłatny płatek i biały będzie pod tym względem idealny. Londyn, XIX wiek. Brudne ulice i piękne przedmieścia. Skrajna nędza i ogromne bogactwo. Gdzieś na granicy tych światów dochodzi do spotkania dwójki ludzi, po którym ich życie nie będzie już takie samo (poważnie).

Czytając tą książkę, szczególnie poczujecie, jak troszczy się o Was jej autor. Poprowadzi Was dosłownie za rękę. Będziecie stali za plecami postaci, widzieli dokładnie to, co one, czuli te same zapachy i słyszeli te same dźwięki. Faber nie szczędzi realistycznych opisów, w ogóle przedstawianie rzeczy takimi, jakie rzeczywiście są, postawił sobie za punkt honoru. Nierzadko pisze bez ogródek, jednoznacznie, wprost. Nie używa eufemizmów w ogóle. Warto sięgnąć do tej książki dla samego jej stylu.

Osią powieści są w zasadzie relacje nie dwójki, ale nawet trzech, blisko związanych osób: majętnego przedsiębiorcy, jego żony borykającej się ze schizofrenią oraz kochanki, którą kupił sobie na wyłączność w burdelu. O ile na początku ocena ich postępowania wydaje się jednoznaczna, o tyle w miarę upływu kolejnych stron coraz trudniej określić, który z bohaterów jest najbardziej przebiegły i skupiony na sobie. Nie będzie czarno lub biało, za to odcieni szarości znajdziecie tu całą paletę. A dzięki charakterystycznym postaciom drugoplanowym Szkarłatny płatek i biały zawiera w sobie pełen krajobraz społeczeństwa Wielkiej Brytanii na skraju dziewiętnastego wieku.

Książka Michela Fabera została dopracowana w każdym względzie - ma nienaganny, wyrazisty styl, intrygujący wątek (i dobre zakończenie!), starannie przygotowanych bohaterów i bardzo mocno zaznaczone tło wydarzeń. Tyle rzeczy naraz musiało zająć dużo miejsca i momentami opowieść się po prostu dłuży. To jedyne, co mogę Faberowi zarzucić. Że przyłożył się do tej powieści aż nadto. Jednak niedosyt okazuje się niejednokrotnie lepszy niż przejedzenie. Ten rozmach momentami przytłacza.