Mo Yan - Obfite piersi, pełne biodra

Po Obfite piersi, pełne biodra sięgnęłam tylko i wyłącznie dlatego, że Mo Yan otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Nie dociekałam w ogóle, o czym jest książka, zanim ją przeczytałam, nie szukałam recenzji. Nobel - czyli warto się zapoznać i mieć swoje zdanie.

Zagłębiając się w lekturę, towarzyszyło mi nieodparte wrażenie, z którym pozostawił mnie niegdyś Śnieg Orhana Pamuka. Powieść tureckiego noblisty pokazała mi jego ojczyznę, ale w ogóle mi jej nie przybliżyła. Czytałam o innym świecie, poznawałam go, ale za nic nie mogłam go poczuć czy zrozumieć. Szczęśliwie w przypadku chińskiego pisarza tak się nie stało. Mo Yan sprawia, że w jego jakże odrębnym kulturowo od naszego kraju odnajdujemy się. Czytelnik ma szansę utożsamić się z bohaterami, ich decyzjami i postępowaniem, mimo że w wielu aspektach dzieli nas przepaść.

Obfite piersi, pełne biodra to opowieść o XX wieku na chińskiej prowincji. Rodzina, której losy przedstawia Mo Yan, stanowi swego rodzaju tygiel, w którym miesza się całość politycznego, społecznego i religijnego życia ówczesnych Chińczyków. Niezachwianą, heroiczną głową rodziny jest tu matka. Każda z jej ośmiu córek układa sobie życie na swój sposób, wiążąc się z mężczyznami z różnych grup społecznych, także z cudzoziemcami, lub wybierając jeszcze inną ścieżkę. Jedyny syn w tej rodzinie, najmłodszy spośród rodzeństwa, przez większą część powieści pełni rolę narratora.

Opowieść jest bezkompromisowa. Bardzo brutalna. Sytuacje, w których znajdują się bohaterowie, wyzwalają w nich nierzadko najbardziej pierwotne ze wszystkich instynktów. Autor wplótł w realną historię magiczne motywy - zwykle na pograniczu snu i jawy. Nie boi się sięgać także po elementy absurdalne, groteskowe, satyryczne (szczególnie w kwestii polityki).

Uważam, że to książka szczególnie cenna dla polskiego czy europejskiego czytelnika. Dla polskiego z powodu wielu politycznych analogii. Powojenna historia Chin okazuje się w wielu momentach odzwierciedleniem polskich perypetii pod kontrolą Związku Radzieckiego. Z kolei europejski czytelnik ma szansę poznać inny sposób opisu świata: powieść jest pełna ciekawych, nieoczywistych dla nas porównań i metafor. Niewątpliwie to rzecz warta uwagi!

P.S. Jednoznaczne było dla mnie, że skoro książka traktuje o Chinach, nie będzie w niej brakowało motywów związanych z herbatą. Moje rozczarowanie było ogromne! Słowo herbata przez ponad sześćset stron pada zaledwie kilkakrotnie, a o ceremoniale picia herbaty nie było ani słowa... Także nie nastawiajcie się :)